Türkİye’de Sİyasal Kültür Kavramlaştırmasına İlişkİn Yöntemsel Müdahale

Abstract

Bu makalenin temel inceleme konusu siyasal kültür olacaktır. Siyasal kültür, politik taraflarca sahiplenilen kaynaklarının birbirlerine karşı kullanılması, politik topluluğu karşılıklı olarak inşa eder. Bu makale, politik kültürün tarihsel kaynaklarının her zaman için şimdinin prizmasından geçerek güncel olan şeyin, praksisin içinde ortaya çıktığını ileri sürmektedir. Benedotte Croce’nin veciz sözünde belirttiği gibi “bütün tarih çağdaş tarihtir”. Ancak bu, fenomenolojik belirlemeyi bütün tarihin ezen ve ezilen arasındaki mücadelenin sürekliliği içindeki bir kerte olarak kavramak kaydıyla ileri sürülebilir. Makale, bu çerçevede, politik kültürün “nesne” biçimleri olan “politik söylem”in şimdiden radikal bir kopuş olarak tarihin içindeki kilit oluşumlar ve kriz dönemlerinden geçerek politik tarafların konumlarını tahkim ettikleri, rakiplerine saldırdıkları bir politik silahlanma ve mücadele süreci olarak ele almanın önemine işaret eder. Makalenin ileri sürdüğü siyasal kültür analizi, Frederic Jameson’un (2011) Marksist analiz çerçevesinde geliştirdiği “siyasal bilinçdışı doktrini” ile Neil Faulkner’in (2014) tarihin motorlarının (tekniğin ilerlemesi, yönetici gruplar ve sınıflar arası mücadele) çalışma süreçlerinin insanın köklerine dönmesini içeren arkaiklik, aşırı başarıların mahkumu haline gelmesine yol açan miyopluk (dargörüşlülük-fırsatçılık) ve yeni atılımlara ve sıçramalara kaynaklık eden yaratıcılık kodları çerçevesinde aldığı (tutucu, yıkıcı ve devrimci) siyasal biçimler kavrayışının matrisi içinde geliştirilen analiz çerçevesine dayanmaktadır. Günümüzde hala geçerliliği konusunda ileri sürülen üç tarih felsefesinin günümüz politik kültürleri içinde “siyasal söylem” belirlemesinin kaynakları arasında olduğu söylenebilir; Jameson’un (2011) kültürün yaşayan tarih felsefeleri içinde tespit ettiği ikisi, Fransız Aydınlanmasının ideolojik mücadelelerinden kaynaklanan ilerleme görüşü ile Orta ve Doğu Avrupa halklarının oldukça farklı tarihselciliğine eklemlendirilen ve Herder’le birlikte anılan organik popülizm ya da ulusalcılık görüşüdür. Üçüncüsü ise bugün de tarihin derinliklerine kadar tutarlı bir analize imkan veren ve tarihi son tahlilde ezen ile ezilen arasındaki mücadelenin tarihi olarak yorumlayan Marksizm’dir. Makale bu tarih felsefeleri içinde oluşturulan kavram setlerinin (politik söylem “nesne”lerinin) arkaiklik, miyopluk, yaratıcılık kodları çerçevesinde işlem gördüğünü ortaya koyar; siyasal silahları edinmenin bu etkileşimden ve praksisten doğduğunu, kullanılması ve yitirilmesinin de aynı süreçlerden geçtiğini gösterir.

This paper mainly investigates the political culture. The political culture which means the competing actors uses the sources mutually exclusive, constructs political community dependent on each other. This paper argues that historical sources of political culture always pass through the prism of present and arises together with the current things and within praxis. As Benedotte Croce stated in his famous motto “All history is contemporary history”. However, this can only be asserted if phenomenological determinism is understood as all history is a moment of the struggle between the oppressor and the oppressed. In this context, the paper remarks that it is important to conceive the political discourse as an object of the political culture and as a radical break from the present, passing through key formations and crisis period making different political sides strengthening their positions, attacking to competitors by political armament and struggle process. The analysis of political culture employed in this article mainly based on both Frederic Jameson’s (2011) “the doctrine of Political Unconscious” developed in the context of Marxian analysis and Neil Faulkner’s (2014) analysis of the matrix of the political forms understanding context based on the working process of the motors of history (technical progress, struggles among and between ruling groups and classes) including “archaic” which means returning to roots of human, “myopia” (narrow-mindedness-opportunism) which makes one depend only on successes, and “creativity codes” results from new attempts and leaps (conservative, destructive and revolutionary). It can be argued that there are mainly three philosophy of history which are still accepted as the political discourse of the current political culture. Two of them identified in the culture of existing philosophy of history by Jameson (2011) the first is idea of progress stemmed from the ideological struggles of the French enlightment, the second is “organic populism” or “nationalism” which is generally related to different historicism of the people of Middle and East Europe and associated with Herder. The third one is Marxism which enable us to make consistent historical analysis and this approach takes history as the history of class struggles. This paper manifests that concept sets formed in the philosophy of history (the object of political discourse) is interpreted in the context of “archaic”, “myopia” and “creativity codes”; acquiring the political arms arises from this interaction and praxis; usage and loss of political arms also follow the same process.