Davos, Heıdegger, Cassırer: Felsefi Bir Tartışma

Abstract

Bu çalışmada felsefe tarihi açısından benzersiz bir tartışmayı ele alıyorum: Martin Heidegger ve Ernst Cassirer tartışması. Bununla ilgili olarak aşağıdaki önermeleri detaylandırıyorum: 1) Bana göre, Heidegger Neokantçılık eleştirisinde doğru bir noktayı yakalamıştır. Onun açısından, zaman insana transendent hale getirildiğinde tarihsellik salt bir ideale dönüşür. 2 ) Ne var ki, Neokantçı Hermann Cohen için yerinde olan bu eleştiri, sonradan gerçekleştirdiği düşünme tarzı değişimi içinde, Cassirer için şüpheli hale geliyor. 3) Bana göre Heidegger, Cassirer'in Sembolik Formlar Felsefesi'nde hedeflediği şeyi öyle iyi anlamıştır ki, Cassirer'i anlamak için Heidegger'e başvurmanın gerekli olduğu bile iddia edilebilir. Tam da bu, Heidegger'in mitos kavrayışını Cassirer'e nazaran daha akla yatkın kılıyor. Buna bağlı olarak, Cassirer'in bilinç analizi empirik-psikolojik bir analiz olmakla birlikte, felsefi bir gerekçe barındırmıyor. 4) Heidegger ise 'sahici' bir zamansallık fenomeni ortaya koymaya çalışırken, bana göre tam da kendini gelenekten koparma 'tarzı'na takılıyor. Bu tarz içinde onun Dasein analizi tarihsel olmaktan çıkıp, adeta katılaşıyor

In this work, I explore a unique disputation about the history of philosophy: The disputation between Martin Heidegger and Ernst Cassirer. About this discussion I elaborate the following suggestions: 1) In my opinion, Heidegger drew attention to a reasonable point about Neokantianism. According to him, making time transcendent to man, historicity turns into a mere ideal. 2) However, this criticism could be true of Cohen, but could not be for Cassirer because following transformation of his philosophy makes this criticism doubtful enough for him. 3) I believe Heidegger understood Cassirer's intention in Die Philosophie der symbolischen Formen pretty well so much so that it is possible to assert the claim that understanding Cassirer requires understanding Heidegger. This is what makes Heidegger's mythos conception more reasonable when compared to Cassirer's. Thus even though Cassirer's analyze of consciousness is one of an empiricalpsychological analyze, it does not include a philosophical justification. 4) Nevertheless Heidegger tries to expose a 'real' temporality phenomenon, which is to my mind stucks on the 'style' of self-detachment from tradition. In this style his analyze of Dasein would be historyless; rather, so to speak frankly, would be solidify